اشعار حسین خزائی

وطن باشد! نباشم من، نباشم من! وطن باشد
الهی تا اَبد! ایرانِ من ایرانِ من باشد 

هَلا در باغ! جایِ باغبان هیزُم شِکن باشد
هَلا زخمِ تبر بر جانِ سَرو و ناروَن باشد 

هَلا بر بافه گیسویِ گندم گُل کند آتش!
هَلا گُل! دستمالِ دسته زاغ و زَغَن باشد 

مبادا از خَزر تا پارس، از اَلوند تا تَفتان 
بر این خاکِ اَهورا رَدِّ پایِ اَهرِمَن باشد 

مبادا شاخه‌ای از ریشه‌های خویش دور اُفتد
مبادا! هیچ قومی دور از اَصلِ خویشتن باشد 

مبادا تا عرب با فارس و لُر! پُشت در پُشتِ
بلوچ و کُرد و گیل و آذری و تُرکمن باشد 

مبادا تارِ مُویی از سرِ این خاک کم گردد!
مباد آشفته این زُلفِ شِکن اَندر شِکن باشد 

الهی روزگارِ مردمانِ خوبِ این سامان
به دور از جنگ و ننگ و قَحط و آشوب و مِحَن باشد

مبادا راه را گُم کردن و در چاه اُفتادن
به نامحرم یقین و بر برادر سوءظَن باشد! 

اگر دردی است در این خانه! درمان هم در این خانه است
مَحال است اَجنبی دلسوزتر از هموطن باشد! 

مبادا انتظاری جُز خِباثت از اَجانب داشت
که ذاتاً این چُنینَند و لَجن باید لَجن باشد! 

قُشونی را ندیدم! جُز به قصد جنگ برخیزد
تفنگی را ندیدم! اَهلِ منطق یا سخن باشد 

گلوله هیچ چیزی را بجز کُشتن نمی‌داند
گلوله می‌کُشد، فرقی ندارد! مَرد و زن باشد 

(چه باک از موجِ بَحر آن را که باشد نوح کشتیبان)
زَعیمِ شیعه باید هم حسین (ع) و هم حسن(ع) باشد 

اگر در هر قدم! بیم  هزاران راهزن باشد
وَگَر در دستِ دشمن تیغ و بَر دستم رَسَن باشد 

به خونِ او که رویِ سنگِ قبرش حَک شده سرباز
همه سرباز او هستیم! تا جان در بدن باشد 

زمانی بَستن هُرمز  هم از ما بر نمی‌آمد!
مگر می‌شد؟! که لنگرگاهِ‌مان هِند و عَدَن باشد 

چه  نادر مهدوی‌ها رفته تا ممکن شَوَد ناشُد!
خوش آن مَردی که خونَش صَرفِ فعل خواستن باشد 

به یُمنِ مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْت و خون تهرانی است
که رویا نیست موشک! دور بُرد و نقطه زن باشد 

تقاصِ خونِ قاسم حذف اسرائیل از نقشه است!
مرا ننگ است بر تَن جامه‌ای غیر از کفن باشد 

بجایِ هر یکی امروز دَه تا می‌خورد از ما
اگر دستی بخواهد در پیِ سیلی زدن باشد!

سه رنگِ سرفرازِ تا اَبد در اِهتزازِ من
بمان بر تارَک تاریخ، تا مَهدِ کُهن باشد! 

همیشه جایت آن بالاست و پایین نمی آیی
مگر! روزی که پرچم روکِشِ تابوتِ من باشد